'Εργο σε εξέλιξη, πού ό αιφνίδιος θάνατος του συγγραφέα εμπόδισε τήν αποπεράτωση του, ή Αισθητική θεωρία φωτίζει πολυπρισματικά τίς σχέσεις της τέχνης με τήν κοινωνία, τήν ιστορία, τή γλώσσα, τή λατρεία, τήν τεχνική. Στό κείμενο αυτό, πού ό Αντόρνο θεωρούσε από τά σημαντικότερα του, βρίσκεται σέ πλήρη ανάπτυξη ένας πυκνός ιστός φιλοσοφικών στοχασμών, κοινωνιολογικών παρατηρήσεων καί πολιτικών θέσεων, μέ άξονα τήν αισθητική: αναγνώριση της αφετηρίας της τέχνης στην κοινωνική ζωή αλλά καί υπεράσπιση της αυτονομίας της απέναντι σέ αυτήν ανατρεπτική κριτική τών καθιερωμένων αισθητικών κατηγοριών του ωραίου, της μορφής, του περιεχομένου, της μίμησης, της αρμονίας, της ενότητας· καταγγελία της πολιτιστικής βιομηχανίας αλλά καί επιφύλαξη απέναντι σέ απατηλές μορφές πρωτοπορίας· αμφισβήτηση κάθε προσπάθειας αναστήλωσης του παραδοσιακού καί ένθερμη υποστήριξη της μοντέρνας τέχνης, πού πραγματώνεται στά έργα μοναδικών δημιουργών όπως ό Προύστ, ό Μπέκετ, ό Σαΐνμπεργκ, ό Κλέε ή ό Τσελάν...
Ό Άντόρνο σκόπευε νά χρησιμοποιήσει ώς μότο του βιβλίου έναν αφορισμό του Σλέγκελ: «Σέ αυτό πού αποκαλείται φιλοσοφία της τέχνης λείπει συνήθως ένα από τά δύο: ή ή φιλοσοφία ή ή τέχνη». Ή Αισθητική θεωρία είναι καρπός αυτής της ανέλπιστης συνάντησης.
''Ολα τά έργα τέχνης, ή τέχνη στό σύνολο της, είναι αινίγματα- αυτό εξόργιζε ανέκαθεν τή θεωρία της τέχνης...''
Th. W. Adorno